Երբ խոսում ենք վաճառքի մասին, առաջինը, որ մեր միտքին գալիս է, դա երկու
անձանց փոխհարաբերություններն են, երբ մեկը վաճառողն է, մյուսը` հավանական գնորդը:
Այսինքն, վաճառքը երկու անձանց միջև տեղի
ունեցող գործողություն է, երբ նրանցից մեկը փորձում է ապրանք կամ ծառայություն վաճառել
մյուսին:
Սակայն պետք չէ մոռանալ նաև այսպես
ասած «անշունչ» վաճառքի մասին, երբ վաճառողի դերում հանդես են գալիս անշունչ առարկաները:
Վեբ-կայքը, այցեքարտը, բուկլետը, կատալոգը,
գովազդային ցուցանակը, ֆիրմային պատկանող ավտոմեքենան, խանութի ապրանքների դասավորությունը
(մերչենդայզինգ) և շատ-շատ այլ անշունչ առարկաներ «զբաղված» են ընկերության ապրանքների
կամ ծառայությունների վաճառքով:
Այդպես չէ՞: Համարյա բոլորը կհամաձայնվեն այս մտքի
հետ, սակայն այդ գործիքներն արդյունավետ (որպես վաճառքի գործիք) կիրառող ընկերությունների
թիվը այնքան էլ շատ չէ: Համոզվելու համար այցելեք որևէ վեբ-կայք, նայեք ձեռքի տակ եղած
բուկլետը, փողոցում քայլելիս ուշադրություն դարձրեք գովազդային ցուցնակակների վրա:
Դրանցից քանի տոկոսն է, որ «վաճառում է», քանիսին նայելիս ցանկություն է առաջանում
անմիջապես մտնել այդ խանութը, զանգահարել այդ ընկերություն կամ օգտվել նրանց ծառայություններից:
Հաշվեցի՞ք: Կարծում եմ այնքան էլ մեծ տոկոս չստացաք:
Բոլոր վերոհիշյալ անշունչ առարկաները պետք է «վաճառեն» Ձեր ապրանքները: Չէ՞
որ Դուք դրանց համար վճարել եք: Օրինակի համար դիտարկենք այցեքարտը, որի վրա պատկերվում
է ընկերության լոգոն, անունը, պաշտոնատար անձի անունն ու պաշտոնը, կազմակերպության
հասցեն, հեռախոսահամարը, վեբ-կայքը: Այս դեպքում
այցեքարտը ընդամենը տեղեկատվության աղբյուր է: Իսկ ինչու՞ այցեքարտին «չստիպել զբաղվել
մեր ապրանքների վաճառքով»: Օրինակ, հակառակ կողմում ավելի մեծ տառերով ներկայացնել
Ձեր վեբ-կայքը կամ էլ կարելի է գեղեցիկ ձևավորված տարբերակով ներկայացնել Ձեր ապրանքների
/ ծառայությունների ցանկը: Պետք է շարժել մարդկանց հետաքրքրությունը, երբ նրանք իրենց
ձեռքն են վերցնում Ձեր այցեքարտը:
Շատ դեպքեր կան, երբ ընկերությունը պատվիրում է վեբ-կայք, որի դիզայնը, բովանդակությունը, նկարները
ընտրվում են ընկերության տնօրենի քմահաճույքով: Այս դեպքում վեբ-կայքը դուր կգա միայն
տնօրենին, բայց ոչ երբեք հաճախորդներին կամ գործընկերներին:
Ձեզանից քանիսն են հանրային ավտոբուսների վրա գովազդը տեսնելով շտապել տվալ
խանութ գնումներ կատարելու: Բանը նրանում չէ, որ այս տեսակ գովազդը չի աշխատում, այլ
նրանում, որ այն անարդյունավետ չի կիրառվում: Այն «վաճառող» չէ, այլ տեղեկատվական գործիք
կամ լավագույն դեպքում գեղեցիկ, աչք շոյող պատկեր: Սակայն չեմ կարծում, որ գովազդատու
ընկերությունը պատվիրել է այդ պատկերը վարորդներին կամ հետիոտներին գեղագիտական հաճույք
պատճառելու համար:
Չարժե անտեսել «անշունչ» վաճառքի հնարավորությունները: Շատ դեպքերում, այն ավելի
արդյունավետ է և առավել ևս անհրաժեշտություն չկա նրանց «վաճառքից տոկոսներ վճարել»:
 |
| ՀԻԼԿՈ խանութ - սրահի բուկլետը` որպես լավ օրինակ |
No comments :
Post a Comment